Bir bavul dolusu cümle var defterimde. Yara bandı tutmayacak kadar derin tumcelerim. Sen yollarına 29 harfle acı döşeyen birine "Yara" değilde "Yâr" diyebilirmisin...
Ağarmış bıyıklarının altında, dudakları çatlamış, soluk, ölüme merhamet edip hayata küsmüş, son kez dercesine sigarasına tutunmuş adamcağız...
Bugünde dün gibi küskün ve bir gayret umutla baktığın bahtın gülmeyecek...
Gerçi gülsede yine götürecektir bir çok şeyi daha senden...
Sende bilirdin inanmanın faydasızlığını, fayda getirmeyeceğini...
Yine de Umut! Ha Gayret! Ha Muhabbet!
Sahi şuan olduğu gibi ölülerde konuşurdu, kimse duymazdı. Yaşayan sen gibi ölülerde konuşuyor kimsecikler duymuyor.
Peki beni kim duyacak dercesine değil mi...
Kim duyacak seni , kim bir nebze anlamaya yeltenecek seni...
Kim yara olduğu bedene merhem olacak...
Kim? Kim? Kim ?
Bir aptal cümlesiyle bitiriyorum kafa şişirmeden!
Dünya ; Acı için cennet, Yalnızlık için bitmeyecek cehennem...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder